Paus Leo XIV tegen andere christenen: ‘De Katholieke Kerk heeft de oecumene laat, maar van harte omarmd’

De Rooms-Katholieke Kerk sloot zich pas laat aan bij de oecumenische beweging, ‘maar ik kan u met nederigheid en vreugde bevestigen dat we vandaag naast u staan als medediscipelen van Christus, erkennend dat wat ons verenigt veel groter is dan wat ons scheidt’.

Paus Leo XIV schreef dat in een boodschap aan de deelnemers van de Oecumenische Week die momenteel in Stockholm wordt gehouden ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de eerste Oecumenische Wereldconferentie die ook in de Zweedse hoofdstad werd gehouden.

De bijeenkomst in 1925 wordt door velen gezien als het begin van de oecumenische beweging die de volledige en zichtbare eenheid van de christenen wil bereiken.

Leo XIV riep in herinnering dat deze conferentie in 1925 bijeen werd geroepen ‘door de pionier van de vroege oecumenische beweging, Nathan Söderblom, de lutherse aartsbisschop van Uppsala’.

‘Formulering die christenen samenbindt’

In 1925 waren ongeveer zeshonderd protestantse, anglicaanse en orthodoxe kerkleiders samengekomen. De Rooms-Katholieke Kerk was afwezig, zoals ook bij de oprichting van de Wereldraad van Kerken in 1948 in Amsterdam. Maar tijdens het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) besloot ook zij actief deel uit te maken van de zoektocht naar eenheid van alle kerken. ‘De Katholieke Kerk heeft de oecumenische weg van harte omarmd’, schrijft Leo XIV.

De oecumenische ontmoeting in Zweden stond tevens in het teken van de 1700e verjaardag van het concilie van Nicea. ‘De geloofsbelijdenis die de bisschoppen uit de toen bekende wereld formuleerden, gaf woorden aan het geloof dat christenen tot op vandaag samenbindt’, schrijft de paus.

‘Verdeeldheid met moed tegemoet treden’

Volgens Leo XIV was het concilie uit 325 ‘een moedig teken van eenheid in verscheidenheid en een vroeg getuigenis van de overtuiging dat ons gemeenschappelijk belijden verdeeldheid kan overstijgen en gemeenschap kan scheppen’.

Volgens de paus zijn katholieken en andere christenen geroepen tot ‘dialoog in nederige en liefdevolle broederlijkheid, gegrond in ons gemeenschappelijk doopsel en onze gedeelde zending in de wereld’. Deze eenheid groeit ‘door theologische dialoog, gemeenschappelijk gebed waar mogelijk en het gezamenlijke getuigenis tegenover het lijden van de mensheid’.

In de huidige wereld met al haar spanningen moeten christenen volgens de paus ‘verdeeldheid tegemoet treden met moed, onverschilligheid met mededogen, en genezing brengen waar er pijn is geweest’.